Mijn Gedachten
Mijn gedichten 2
Moeder
Mijn Moeder oud en grijs.
Lacht me toe bij ieder bezoek dat ik haar breng, maar raakt soms wat van de wijs.
Soms denkt ze dat ik jarig ben, soms ben ik in een relatie en soms werkloos.
Als ik dan zeg, " ik ben vrijgezel" wordt ze een beetje boos.
"Wat heb je nu dan weer gedaan" zegt ze vol verwijt. "Het zal wel iets heel doms zijn, weer een meisje kwijt".
Ik lach haar toe en zeg " Moedertje, soms komen ze, en soms gaan ze ook weer weg.
Soms brengt het je geluk, en soms heb je pech".
Maar zo oud, grijs en verward als mijn Moedertje kan zijn.
Een ding wil ze zo erg graag, dat ik, haar zoon gelukkig zou zijn.
Maar geluk is niet te meten in de mensen in je leven die komen en gaan.
Het gaat om haar die er altijd voor je is, haar hele bestaan.
Je Moeder, die van het moment van je geboorte tot de dag van afscheid, er alles voor zal doen, zodat jij een gelukkig leven leidt.
Mijn Moeder, die nu soms wat verwarde oude, grijze vrouw.
Is de enige vrouw waar ik al heel mijn leven van hou.
Lief
Ik had je zo lief, mijn mooiste droom.
Puur en oprecht, zonder enige schroom.
Ik had je zo lief, mijn grootste geluk.
Eindelijk gevonden, ik kon niet meer stuk.
Ik had je zo lief, jij beeldschone vrouw.
Jij sprak de woorden, "ik hou van jou".
Ik had je zo lief, als nimmer tevoor.
Elke dag gelukkig, ging het maar door.
Ik had je zo lief, maar ik deed dat alleen.
En eenzijdige liefde, leid nergens heen.
Ik had je zo lief, nu ben ik je kwijt.
Maar heb van jou nooit geen spijt.
Hij kan het niet.
Hij kan het niet.
Het gaat niet uit zijn hoofd.
Hij kan het niet.
Omdat hij er nog steeds in gelooft.
Hij kan het niet.
Het mist het nog elk moment.
Hij kan het niet.
Omdat hij dat gevoel nog kent.
Hij kan het niet.
Het was die ene die hij zocht.
Hij kan het niet.
Omdat hij er niet voor vechten mocht.
Hij kan het niet.
Het breekt nog iedere dag zijn hart.
Hij kan het niet.
Nacht
Het was vaak in de nacht, dat hij aan haar dacht.
Hij werd dan wakker met een onbehaaglijk gevoel.
Denk dat hij het miste, het zachte gekreun en het onrustig gewoel.
Haar hand op zijn been, zijn borst of zijn nek.
Het voelde zo echt, hij werd zeker gek.
Soms rook hij zelfs de geur van haar haar.
En ze waren niet eens zo heel lang bij elkaar.
Maar heel soms in je leven gebeurt je iets bijzonders en apart.
Dan ontmoet je die heel speciale persoon, en die gaat nooit meer uit je hart.
Lentebloem.
Je bent als een tere lentebloem die zich opent bij de eerste warme stralen van de zon.
Weifelend, om je volledig over te geven aan de volle kracht van de zon.
Bang om te verbranden wanneer je jezelf opent en kwetsbaar bent.
Maar zonder de warmte van de zon kun je niet groeien en tot bloei komen.
Wees niet angstig voor de zon, hij verwarmd en verrijkt je leven.
Want angst is maar voor even, spijt is voor altijd.
Verlies jezelf.
Verlies jezelf, vergeet jezelf.
Laat jezelf achter in de tijd.
Hou vast aan wat je niet los kunt laten.
Bijt je vast in wat je niet begrijpt.
Beroof jezelf van elke andere gedachte.
Staar je blind op wat er niet meer is.
Zet je leven maar op pauze.
Verdrink jezelf in het gemis.
Wentel je in weemoed en verlangen.
Maar wat ooit was, komt nooit meer terug.
Kwijt.
Wanneer je jezelf niet meer in de spiegel herkent.
Gewoon omdat je niet meer dezelfde bent.
Niet meer de onbevangen, vrije geest.
Die je voorheen altijd bent geweest.
Wordt het tijd om je af te vragen, waar waar je verkeerd bent afgeslagen.
Je bent daar iets kwijt geraakt, iets wat je uniek en ongedwongen maakt.
Ga terug naar dat punt en vraag je af waarom je zoveel van jezelf gaf.
Was het dat ene magische moment, een kus, een belofte of een blik.
Waardoor je langzaam verloor van je eigen ik.
Maar onbegrepen, onbedoeld en onvoorbereid kwam er een einde aan die tijd. en sindsdien ben je jezelf kwijt.
Je kijkt iedere morgen in de spiegel en ziet, iemand die daar iets achter liet.